izigame.me

Elementler
Detaylar


Hikaye
Oyun hikaye anlamında fazlasıyla zayıf ancak bu bir negatif etken değil. Çünkü oyun hikaye odaklı değil, ve bunu da size oyunda açık açık belirtiyor.


Mekanikler
Mekanikler fazlasıyla. Karakter hareketleri kütük değil, vuruş hissi de gayet güzel. Eski olmasına rağmen yaşlanmamışlar


Combat
Oyun bir Arcade FPS ve bu türün sınırlarını resmen zorluyor. Aşırı hızlı, vahşi ve bir o kadar da tatminkar bir combat sistemi var.


Düşman Çeşitliliği
Oyunun ilk safhalarında her saat başı yeni bir düşman tipi gözüküyor. Bu oyunun canlılığını çok korumasını sağlıyor ancak bir yerden sonra yeni düşman gelmemesi, sonlara doğru oyuncuyu biraz sıkabiliyor. Buna rağmen hala ortalamanın üzerinde.


Silah Çeşitliliği
Silah çeşitliliği fazlasıyla yeterli. Aynı düşmanlarda olduğu gibi saat başı yeni silahlarla karşılaşıyorsunuz. Ve bu sefer sayıları tam oyuna göre.


Bosslar
Bosslar, iyiler hoşlar. Zorlukları ayarındalar ve tempoyu güzel yükseltiyorlar. Tek sıkıntıları oyunun sonlarına saklanmaları. Daha homojen dağıtılabilirlerdi


Görevler
Oyunda görev namına hiçbir şey yok. Zaten hikaye de adam akıllı olmayınca, çoğu sefer yaptıklarınızı boşa yapıyorsunuz gibi hissediyorsunuz.


Sanat Dizaynı
Cehennem temasını güzel işlemişler. O tekinsizlik, yaşanmışlık, vahşetin iğrençliği oyuna güzel aktarılmış. Metal müzik seven birisi olarak da müzikler tam olarak bana hitap ettiler. Oyuna cuk diye oturmuşlar


Teknik
Herhangi bir glitch, oyun çökmesi ya da oyun kıran bir hatayla karşılaşmadım. İndirdiğiniz gibi açıp rahatça oynayabilirsiniz.


Doom... Doksanların efsanevi FPS üçlemesinin en önemli oyunu. Zamanının kralı Id Software'ın Bethesda tarafından satın alınmasından sonra, eski FPS serilerinin yeniden canlandırılması projesinin ikinci halkası. Bu reboot projesinin ilk ürünleri olan Wolfenstein: The New Order ve Wolfenstein: The Old Blood gayet güzel oyunlardı. Wolfenstein'dan sonra sıra tabii ki de Doom'a geldi. Oyun seveni için mükemmel. Saf oynanış, saf vahşet, saf metal müzik. Ancak bu tarz benim hoşuma çok gitmiyor. Oyunun ilk yarısında kendimi hikayeye görevlere kaptırmaya çalıştım ama oyun inanılmaz bayık geldi bana. Hikaye desen yok, olay desen yok, görev desen yok diyordum. Oyunu açasım bile gelmiyordu. İkinci yarısından sonra boss savaşlarının da eklenmesiyle bir oynama şefki başladı ve oyuna yanlış gözle baktığımı fark ettim. Bu oyun sadece canavar öldürmekten ibaret. Başka hiçbir şey beklememek lazım. Canavar öldürme kısmı harika zaten oraya hiçbir lafım yok. Sadece fazla benlik değil orası ayrı konu.
Artılar

En can alıcı nokta tabii ki de combat. Oyundaki combat herhangi bir oyunda görebileceğiniz seviyede değil. Fazla hızlı ve fazla vahşi. İnsanın içindeki sadistliği resmen ortaya çıkartıyor. Oyunun en temel esprisi de bu olduğundan, combata çok ayrı bir özenle çalıştıkları beş metre öteden bile fark ediliyor.
Silah çeşitliği fazla dedim ama detaylandırmadım. Çeşitliliğin fazla olması gibi bu silahların kaliteleri iyi. Klasik tarzdakilerden uçuk kaçık olanlara kadar hepsi iyi dizayn edilmiş. Üstüne bu silahların açabileceğiniz iki farklı modları da var. Saldırı tüfeğini bir roketatara veya bir sniper'a dönüştürebiliyorsunuz. Her silah içi açılan bu modlarla beraber, silah çeşitliliği ve kalitesi türdaşlarından birkaç gömlek üstte oluyor.
Sanat dizaynı gerçekten güzel. Cehennem atmosferi, yaşanmşlık, kan ve vahşet oyunun her yerinde. Kendine has bu tarzı güzel aktarmayı da başarmalarıyla güzel bir iş ortaya çıkmış. Tabii ki bunlardan da güzel olan ise müzikler. Müzikler hakikaten çok iyi ve siz agresif oynamaya başladıkça onlar da agresifleşiyor. Müzikleri sonuna kadar açıp kendinizi katliama adamanızı şiddetle tavsiye ediyorum.

Eksiler

Oyundaki vahşet güzel, harika... Tamam bunda sıkıntı yok. Yiğidi öldür hakkını ver. Ama oyunda bundan başka hiçbir şey yok. Çok anlamsız hissettiriyor. Wolfenstein oyunları belki Doom kadar vahşi değil ancak bir hikayeleri, görevleri ve amaçları var. Bom boş bir oyun gibi hissettirmiyorlar. Üzülerek söylüyorum ama Wolfenstein ana yemek gibi hissettirirken Doom atıştırmalık gibi hissettiriyor. Tadı güzel ama asla doyurucu değil.

Boss savaşlarının sona saklanması çok kötü bir tercih. Boss savaşlarının oyuna homojen dağıtılması gerekir. Ara ara tempoyu yükseltmeye yararlar. Burada hepsi sonlarda. Üst üste, üst üste bir sürü boss ile savaşıyorsunuz. Bu denli bir heterojenlik, çok büyük bir acemilik.

Sonuç
Oyun güzel arkadaşlar. Sadece girip vahşice canavar öldürmek istiyorsanız istediğiniz oyun bu. Benim için ise bir oyun bundan daha fazlasını sunmalı. Oyunun ilk yarısı kendimi hikayeye ve görevlere kaptırmak için zorladım ama bir türlü başaramadım. Ne zamanki boss savaşları çıkmaya ve ben de kendimi tamamen öldürmeye adadım, oyundan o zaman keyif aldım. Oyun gerçekten iyi. En yakın zamanda Doom Eternal'ı ve yeni çıkacak olan Doom The Dark Ages'ı oynamak istiyorum. Demeye çalıştığım, pek benim tarzım olan bir oyun değil. Bu tarz size uyuyorsa inanılmaz keyif alarak oynayacaksınız. Ancak şu anki haliyle, benim için Wolfenstein'ın altında bir oyun.

SKOR: ★★★☆☆

DOOM, FPS oyun kültürünün efsaneleşmiş bir serisi, bunu herkes biliyordur. Bense nedendir bilinmez ismini çok sık duysam da seriye bir türlü başlayamadım. Bir gün bu oyunu bir arkadaşımın konsolunda denedim ve açıkçası çok beğendim. Sonra indirim dönemi geldi Steam kütüphaneme çat diye ekledim ve oynayıp bitirdim. İncelemeyi yazmak için 1 sene kadar geç kaldım ama olsun, çoğu şey hala aklımda. 2016 model DOOM seriye hızlı bir reboot atarak güncel bir DOOM deneyimi yaşatmayı amaçlamış, serinin son oyunundan tam olarak 12 sene sonra çıkmış bir yapım. Bakalım oyun hakkında neler düşünüyorum, lafı uzatmadan doğruca incelemeye geçiyorum.


Hikaye ve Karakterler

DOOM, ezelden beri bir lore’u olsa da hikayesinin ön planda olmadığı, başka bir deyişle “önünde kim varsa öldür, başka hiç bir şey düşünme“ kafasında bir oyun. O yüzden ne hikaye ne de karakterler gram umurumda olmadı bu oyunda. Doomguy bile oyunun başında ekrandan konuşan Dr. Samuel Hayden’a afedersiniz bildiğiniz s*ktir çekip bir kenara fırlatıveriyor. İlk gördüğümde gülmekten yarılmıştım. O yüzden lore, hikaye ve karakter gibi detayları incelemek gibi bir derdim yok. Direkt geçiyorum oynanışa.


Oynanış

Hiç konuyu uzatmıyorum ve şunu söylemek istiyorum, DOOM yağ gibi akıyor. Neden akıcı olduğuna tek tek değinmek gerekirse, öncelikle animasyonlar bol ve akıcı. Kullandığınız silaha göre verdikleri tepkiler çok iyi, Glory Kill animasyonları şov yapıyor resmen. Düşmanların farklı silahlara zayıflığının bulunması bizi farklı silahları kullanmaya itiyor ve oynanış kendini tekrar etmiyor. Silah çeşitliliğinden bahsetmeye gerek bile yok, bir de her silah için iki tane değiştirilebilir modun olması silah çeşitliliğine x2 atarak katlanmasını sağlıyor. Vuruş hissiyatı çok iyi, bir de yukarıda bahsettiğim animasyonlarla beraber daha oturaklı bir oynanış deneyimi sunuyor oyun. Oynanış için eksi sayabileceğim bir kaç durum var. Bunlardan ilki oyunun uzunluğunun sunduğu yeniliğe nazaran biraz fazla olması, bir noktadan sonra sıkıldım bu yüzden. İkincisi bosslar açıkçası tasarım olarak kötü olmasa da ilgi çekicilik açısından biraz hayal kırıklığına uğrattı beni. Üçüncüsü ve sonuncusu ise silah modlarını ve upgrade materyallerini bulmaya çalışmak oyunun akıcılığını baltalıyor. Bunlar öyle büyük eksiler değil ama oynarken benim biraz tadımı kaçırdığı için söylemek istedim. Kısaca oynanış tatmin edici, akıcı ve sürükleyici.


Teknik Detaylar

Oyunun grafikleri oldukça iyi, kaplamalar ve ışıklandırmalar oldukça başarılı. Dış mekan tasarımları ilgi çekici olsa da iç mekan tasarımları kendini tekrar ediyor. Oyunun optimizasyonu Metal Gear Solid 5 ile yarışır, hiç bir yerde 60 FPS altına düştüğümü hatırlamıyorum. Herhangi bir bug, kasma, donma yaşamadığımı belirtmem gerek. Oyunun ses tasarımları oldukça iyi. Son olarak müzikler ise mükemmel, buradaki tüm övgüler Mick Gordon’a gidiyor. BFG Division, Harbinger ve diğer soundtrackler beni benden alıyor.


Kapanış

Lafı toparlayacak olursam DOOM; hikayesini umursamadığım, oynanış ve müziklerine bayıldığım bir oyun oldu. Kafa dağıtmak için birebir. Ben oyunu çok ama çok beğendim, tabi daha sonra benim için tahtı DOOM Eternal’e kaptırıyor ama bana yaşattığı eğlenceli saatleri çöpe atamam. Eğer ki hiç DOOM oynamadıysanız bu oyun güzel bir başlangıç, oynayıp deneyebilirsiniz. Benden buraya kadar, incelemeyi okuduğunuz için teşekkürler.

Bazı oyunlar oynarsın; unutulmaz. Yıllar geçse de; yeniden indirmek ve o ilk gün yaşadığın keyfi hissetmek istersin. Bunu başarırsın da. Ne kadar oynarsan oyna, bu hiç değişmez. Doom da böyleydi ve 3. oyunu olan BFG Edition adlı sürümünden sonra kendini sessiz moda aldı. Uzun bir süre gözlerden uzak durdu ve daha fazla dayanamayarak çıkışını gerçekleştirdi. Bu tarz oyunlarda şöyle bir durumla karşılaşma ihtimali her zaman var: bir efsanesin. Adından yıllar öncesinde çok söz ettirmiş, otoritelerden tam not almışsın. Önünde iki seçenek var: ya adından söz ettirmeye devam edeceksin ya da karanlığın girdabı seni hiçliğe sürükleyecek. Bakalım Doom bu oyunuyla bizlere neleri sunmayı başarıyor? Gelin hep birlikte çok da uzatmadan inceleyelim.
Dünyanın kaynakları tükenmiş, insanlık alternatif bir arayışın içine girmiştir. Bilim adamlarını bilirsiniz; işlerine oldukça tutkuludurlar. Nerde duracaklarını bilmezler. Bu iş aşkı onları cehennem kaynaklarına kadar yönlendiriyor ve orayı da tüketmeye başlıyoruz. Yetmiyor; cehennemden portal açıp iblisleri Mars'a getiriyorlar. Amacın da; kötülüğün geldiği bu portalı yok etmek. Önüne ne çıkarsa çıksın katletmek...
Doom saf bir FPS oyunu. Bir amacın var; önüne ne çıkarsa yakmalı ve yıkmalısın. Bir yandan deşarj olacak bir yandan iş ya da okul gününün ardından şeytanları taşlamanın verdiği hazzı yaşayacak ve rahatlayacaksın. Şeytan keserken metal müzik dinlemek de hiç fena değil. Sonuçta şeytan azapta gerek. Grafikleri zaten görüyorsun; 2016 yılında çıkan bir oyuna göre gayet fiyakalı. E daha ne olsun?
Uzun sözün kısası; şeytan kesmek ve onları eşek sudan gelinceye kadar dövmek oldukça keyifliydi. Bu hazza varmak istiyorsan, silahını ve ekipmanını kuşan. Seni cehenneme gönderelim, sonrasında döver misin sever misin; orası senin bileceğin iş.