izigame.me

Öncelikle eğer seçme şansınız varsa orijinalleri oynayın derim çünkü ne bugları var ne de remaster yapayım diye tonla sahneyi bi tık da olsa kötüleştirmişler. Grafikleri de hiçbir şekilde eskimemiş remasterı yapılmış olmasına rağmen. Ama yine de remastered collectionun epey ucuz olduğunun da farkındayım o yüzden eğer seriye sıfırdan girecekseniz biraz daha kötü bir deneyim yaşayacak olmanıza rağmen ucuz olanı alabilirsiniz. Orijinallerine indirim gelmiyor.
Oyuna bir bilim kurgu ürünü olarak değil de duygusal bir ürün olarak bakılmalı. Eğer inceleyip sorgulamaya başlarsanız hikayenin gidişatı zorlanmış gelebilir çünkü bir şeylerin neden öyle olduğunu açıklamaya çok zaman harcamamışlar. Üstelik kesilen bir çok içerik var ve büyük bir kısmı da bu bilim kurgu kısmından kesilmiş gibi geldi bana. Zaten oynarken yaşananlarla fazla meşgul olacaksınız ondan çok takılmazsınız ama girmeden beklentinizi doğru kurun derim.
Hikayesi basit olsa da bence karakterlerle bağ kurdurmakta çok başarılı. Çoğu karakter ergen ve bir çok ergence diyalog ve olay yaşanıyor. Başlarda biraz garipseseniz de sonradan bunun oyunun atmosferini çok iyi sağladığını fark ediyorsunuz. Bence ilk kez bir oyunda karakterlerin tamamen yetişkinlerden oluşmaması ve her zaman ne yapacağını bilen bir konumda olmamaları, hatalar yapmaları güzel bir değişiklik. Ayrıca Max, bu dünyayla etkileşime geçmek için epey iyi bir ana karakter.
Seçimler hikayeye muazzam bir etki sağlamıyor. Ancak karakterlerle kurduğunuz bağlardan dolayı onların başına gelecekler, karakterin kendisi dışında pek şeyi etkilemeyecek olsa bile epey ilgi çekici hissettiriyor. Aslında oyun, oynadığınız süre boyuncaki deneyimlerinizi aklınızın bir köşesine yazdırıyor ve onları en sonunda duygusal bir sonuca bağlama amacında. Yani seçimler hikayeyi değiştirmekten ziyade onunla etkileşime geçmiş hissetmeniz için varlar.
Özetle hikayesi çok komplike olmasa da muazzam etkileyici ve epey akılda kalıcı. Sonrasında yan oyunu Before the Storm'u da oynamanızı öneririm. Hatta onu oynadıktan sonra buna bir de replay atmak daha da etkili oluyor.
Ek olarak oyunun şarkıları çok iyi. Hem atmosfere tamamen uyuyor hem de sonrasında açıp dinlenebilecek derecede de güzeller.
8.5/10

İlk olarak 2018'de ilk iki bölümü oynayıp bırakmıştım, şimdi neredeyse onuncu yılına girmek üzereyken bir kez daha deneyelim istedim ve bu defa çok da sürpriz olmayan finalini kendim deneyimleyebildim çok şükür. Yine de fark ettim ki bu oyunla aramdaki sıkıntı doğru zaman meselesi falan değil, zira altı sene aradan sonra bile bende bıraktığı etki ilk oynayışıma kıyasla çok da farklı değil; bayıla bayıla değilse de oynattı ama sevmemi sağlayacak kriterler yönünden de bana göre zayıf.

Tek başına basit diyemeyeceğim bir konusu var, evet. Özellikle arkadaşlık bağı üzerinden ele alınması bence fikir olarak ayrı bir derinlik de katıyor fakat ben bu derinliği oynanıştan yıllar önce de, şimdi de alamadım. En azından umduğum şekilde değil. Sebebini de biliyorum aslında: içinde çok fazla ergenlik çağı bunalımı ve draması var. Oynarken en empati kurmam gerekmeyen karakter sabır taşı Joyce oldu, Allah onu cennetine alsın; on yedi saat boyunca ben de sadece Chloe'nin değil, bütün Arcadia Bay'in zavallı çilekeş anası gibi hissettim kendimi. Üstüne Max de yaşıtlarından daha olgun karakterli olduğu ve üzerine s*çıp batırılan her şeyi düzeltme gibi bir sorumluluk da yüklendiği için, aman efendim onun kalbi kırıldı sar geri, kıçımız sıkıştı sar geri, pişmiş tavuğun başına gelmeyen etrafımızdakilere geldi sar geri diye diye adeta yürüyen bir rehabilitasyon merkezine ve cankurtarana dönüştüm. Sürekli bir kaos ortamı içinde olmaktan dolayı da oyunun üzerimde bıraktığı en büyük etki olarak maalesef yorgunluk kaldı. Bir diğer olasılıkta, ergenlik çağının duyguları kendince dışa yansıtma şekli benim duygusallık anlayışımla bağdaşmıyor da olabilir. Bu yüzden tam olarak vasat çizgisinde, tümüyle memnun etmese de üzmeyen bir yerde kaldı benim için Life is Strange.

Oynanır mı, evet hâlâ oynanır. İmkanı olanın remastered versiyonunu tercih etmesini öneririm, muhtemelen bunda baya donuk olan mimikler orada çok daha iyidir ve her açıdan daha tatmin edici bir oyun deneyimi yaşarsınız.

Ne zaman kendimi kötü hissetsem, ne zaman bir şeyleri kafama taksam, bu oyun benim için her zaman safeplace'im oldu. Sanki kendi sorunlarımı Chloe'de, Max'te, Frank'te hepsinde kendimden bir parça buluyordum oyunu oynarken. Karakterlerin duygusal patlamaları, ergenlik dönemlerinde yaşadıkları sorunlar ama bir o kadarda sıcak insanı içine çeken bir Körfezde yaşamaları hikayeyi etkileyici kılan unsurlardan sadece bir tanesi. Oyunu oynarken bende bir yandan duygusal patlama yaşadım diyebilirim. Oyun grafikleri gerek atmosferi gerekse hikayesi ile gerçekten tek kelime ile muhteşem. Oyundaki seçimlerimizin sonuçlarının olması da dikkatli ve bilinçli seçimler yapmamızı gerektiriyor. Ayrıca oyunun soundtrack'leri de atmosferi ve o havayı o kadar güzel yansıtmış ki... Şimdi Double Exposure geliyor Ve gerçekten oynamak için sabırsızlanıyorum, kısacası arkadaşlar, Life is Strange, bize "american dream" dense hayatın gerçeklerini konu eden bir o kadarda fantastik öğelere yer veren ve hayatımda sonsuza kadar derin bir iz bırakmış ve kalbimin bir köşesinde yerini almış bir oyun olarak kalacak :)