izigame.me

Öncelikle saatim yanıltmasın oyunu sadece bir kez bitirdim ve kendi deneyimim ardından da "life is strange endings" tarzı aratmalarla ulaştığım bilgiler doğrultusunda bu incelemeyi yazıyorum. Türü çok seven biri olarak bu oyunun türdaşları arasında en iyisi olduğunu söylemem zor, evet yer yer iç ısıtıcı hoş bir ergen draması sunuyor ancak hikayenin vuruculuğu ve karakterler tür içerisinde deneyim ettiğim diğer interaktif işlere göre ortalama diyebileceğim bir iş, ne var ki bu oyun türü içerisinde bir kaç iyi oyun barındırsada genellikle seçimlerin sadece illüzyon olduğu basit niteliksiz işler barındırıyor, bu oyun kıtlığı içerisinde bana bu türde oynanacak oyunlar sorulsa Life is Strange bu kıtlık sebebinden önerebileceğim 3-4 oyundan biri olur ancak yine başta dediğim gibi oyun türünün iyi örneklerinden bazılarına göre hikaye ve karakter derinliği olarak yavan kalıyor, karşılaştıracak olursam The Walking Dead'de yan karakterlerden biri olan Kenny bile Max karakterinden daha ilgi çekici geldi bana. Oyunun falsolarından biri ise kesinlikle sonu, üstü kapalı anlatmam gerekirse ben oyunu yürek burkan o meşhur fedakarlıkla bitirdim, bu son aslında oldukça iyi, baya iyi ama bu şekilde değil, onca seçimden sonra her şeyin iki tercih arasında yaptığım seçimle şekillenmesi oyun boyu yaptığım seçimleri anlamsız kılıyor, eğer bu seçimli interaktif bir iş değil de çizgisel ve sonu belli bir oyun olsaydı ve ben bu sonla oyunu bitirseydim oldukça memnun ayrılırdım ancak olayı seçimler ve bu seçimlerin sonunda şekillenen bir oyun için son virajda işlerin bu kadar sığlaşması hayal kırıklığından başka bir şey olmadı benim için. Velhasıl iyi ve bazı noktalarda beni şaşırtan bir hikaye, ortalama karakterler, seçimlerin etkilerinin oldukça zayıf olması maalesef Life is Strange'i insanların övdüğü kadar iyi göstermedi bana, yine de oynanır, deneyim edilir IMDb'de 6 puan verilecek hoş bir deneyim ama bir başyapıt değil.

İlk olarak 2018'de ilk iki bölümü oynayıp bırakmıştım, şimdi neredeyse onuncu yılına girmek üzereyken bir kez daha deneyelim istedim ve bu defa çok da sürpriz olmayan finalini kendim deneyimleyebildim çok şükür. Yine de fark ettim ki bu oyunla aramdaki sıkıntı doğru zaman meselesi falan değil, zira altı sene aradan sonra bile bende bıraktığı etki ilk oynayışıma kıyasla çok da farklı değil; bayıla bayıla değilse de oynattı ama sevmemi sağlayacak kriterler yönünden de bana göre zayıf.

Tek başına basit diyemeyeceğim bir konusu var, evet. Özellikle arkadaşlık bağı üzerinden ele alınması bence fikir olarak ayrı bir derinlik de katıyor fakat ben bu derinliği oynanıştan yıllar önce de, şimdi de alamadım. En azından umduğum şekilde değil. Sebebini de biliyorum aslında: içinde çok fazla ergenlik çağı bunalımı ve draması var. Oynarken en empati kurmam gerekmeyen karakter sabır taşı Joyce oldu, Allah onu cennetine alsın; on yedi saat boyunca ben de sadece Chloe'nin değil, bütün Arcadia Bay'in zavallı çilekeş anası gibi hissettim kendimi. Üstüne Max de yaşıtlarından daha olgun karakterli olduğu ve üzerine s*çıp batırılan her şeyi düzeltme gibi bir sorumluluk da yüklendiği için, aman efendim onun kalbi kırıldı sar geri, kıçımız sıkıştı sar geri, pişmiş tavuğun başına gelmeyen etrafımızdakilere geldi sar geri diye diye adeta yürüyen bir rehabilitasyon merkezine ve cankurtarana dönüştüm. Sürekli bir kaos ortamı içinde olmaktan dolayı da oyunun üzerimde bıraktığı en büyük etki olarak maalesef yorgunluk kaldı. Bir diğer olasılıkta, ergenlik çağının duyguları kendince dışa yansıtma şekli benim duygusallık anlayışımla bağdaşmıyor da olabilir. Bu yüzden tam olarak vasat çizgisinde, tümüyle memnun etmese de üzmeyen bir yerde kaldı benim için Life is Strange.

Oynanır mı, evet hâlâ oynanır. İmkanı olanın remastered versiyonunu tercih etmesini öneririm, muhtemelen bunda baya donuk olan mimikler orada çok daha iyidir ve her açıdan daha tatmin edici bir oyun deneyimi yaşarsınız.

Kesinlikle çok kaliteli bir oyun. Gerçi bu tarz hikaye üzerine kurulu ve sadece seçim yapma mekanikleri olan yapımlara oyun demek ne kadar doğru bilmiyorum ama kesinlikle çok kaliteli bir yapım. Bir film izler gibi saatlerce başına kendini tutabilmesi ve yaklaşık 20-24 saatlik oynanış süresi ile oyuncuyu tatmin ettiğini düşünüyorum. Müzikleri de gayet güzel ve kesinlikle oyun bittikten sonrada oturup kendini dinletir. AMA maalesef bu yapımı kendi türündeki diğer yapımlarla karşılaştırdığımız zaman gerek seçimlerin önemi olsun gerek hikaye olsun bir sönük kalıyor. Mesela seçim üzerine kurulu yapımlardan örnek olarak detroit ile karşılaştırdığımızda asla seçimlerin etkileri o kadar büyük değil. ne yaparsanız hangi seçimi yaparsanız yapın oyunun sonuna geldiğinizde sadece 2 seçeneğiniz var ve bu hiçbir şekilde değişmiyor. Bu yüzden yaptığınız seçimler sadece oyunun sonuna kadar gelmeden önce nasıl bir şekilde ilerlemek istediğinizi seçtiriyor ve bu o kadar da önemli olduğunu düşünmüyorum. Oysaki Detorite baktığımızda oyunun en başında yaptığımız bir seçim bile oyunun sonunda belkide günler aylar sonra o finale geldiğimizde bizi etkiliyor. Life is strange oyunun en büyük eksiğinin bu olduğunu düşünüyorum ve ayrıca oyunun sonunda bize sunacağı 2 seçeneği dahi tahmin etmek gayet basit ve bu oyunun heyecanını azaltıyor. Bu kadar çok önemli eksiğe rağmen oyunun ilk 3 bölümü ve 4. bölümün yarısına kadar falan oyunun kaliteli olduğunu düşündüğümden dolayı oyunun 5. bölümü ve 4. bölümün son yarısınında ki kusurları birazcık görmezden gelip öneriyorum. Kesinlikle denenmesi gereken bir deneyim türünü sevenler oynadıkları için pişman olmayacaklarını düşünüyorum ama benim gibi de finali için çok büyük beklentilere de girmeyin atmosferine odaklanarak oynayın. 10 üzerinden puanlamam gerekirse 6.5-7 puanı hak ediyor