izigame.me

souls-like türü, her zaman oyuncularından imrendiğim bir tür olmuştur. çünkü düşününce sevebileceğim bir türe benziyor ve düşündüğümde nasıl hayallere kapılıyorum, anlatayım:
"bir şövalye olarak çıktığın bu yolculukta, sayısız zorlukla karşılaşacağını biliyorsun. yol boyunca seni bekleyen tehlikelerin farkında olarak adım adım ilerliyorsun. çoğunlukla doğanın kalbinde, ormanın derinliklerinde ya da dağların zirvelerinde yol alıyorsun. her adımında, etrafını saran doğanın büyüleyici ambiyansı ve göz alıcı manzaraları seni içine çekiyor. yeşilin bin bir tonuyla kaplı ormanlar, uçsuz bucaksız vadiler ve ufuk çizgisine kadar uzanan dağlar ruhunu huzurla dolduruyor.
zaman zaman, yorgun düştüğünde bir kamp ateşi yakıyorsun. ateşin etrafında ısınırken, sırtını bir ağaca yaslıyor ve o anın dinginliğini hissetmeye çalışıyorsun. gün boyunca yaşadığın tüm zorluklara rağmen, o anın huzuru seni sarıp sarmalıyor. doğanın büyüleyici güzellikleri, ruhuna sükûnet veriyor ve seni yeni zorluklara hazırlıyor. belki de, her zorluğun sonunda seni bekleyen bu an, yolculuğunun en değerli kısmı oluyor."
ama işte bazen, bu huzurlu anların ardından gelen zorluklar her zaman içimizde bir şeyleri tutuşturamıyor. ne kadar ambiyansın içinde huzuru bulsam da- "huzur" kelimesini dilime pelesenk ettim belki ama gerçek anlamda huzuru hissettiğim sayılı olgulardan biri- bazen gerçekten içinde bunalıyorum. hayallerim gerçek hayattaki hislerimi yansıtıyor olabilir, fakat konu oyun olunca daha lineer bir şeyler arıyorum sanırım.
ve boss savaşları benim için en anlamsız gelen unsur: en az 5-10 kere öl (çoğu zaman bu sayı haddinden fazla oluyor), boss'un paternini ezberle, duvara sinek yapıştırır gibi öldür geç. bu senaryoyla ben haz alamıyorum ve hatta çok büyük vakit kaybetmişim gibi hissediyorum. ve öyle de, gerçekten bir boss için yarım saatten uzun süre harcamak vakit kaybıdır benim için. sanki oyunda ilerleyememişim ve geri kalmışım gibi hissediyorum. oyun bir an önce bitsin istiyorum. ve mükemmeliyetçi yapımdan ötürü adeta oyun içinde boğuluyor, sıkışıyorum. bazı oyuncular bu unsurlardan inanılmaz hazlar alırken ben tam tersini yaşıyorum.
yani kısaca; keşke souls-like türünden keyif alabilsem; gerçekten çok denedim ama olmuyor. maalesef içimde tutuşamamış bir alev olarak kalacaksın souls-like türü. elbette şunun da farkındayım ki zaman geçtikçe insanların damak tadı değişebiliyor, o yüzden şimdi olmasa bile belki başka zaman tutuşur bu alev.
türü sevmedim diye olumsuz inceleme yazacak değilim, oyun promising gözüküyor zaten ama... belki bir gün diyorum. bu da böyle bi' türe veda incelemesi olsun.

bu oyunu tek kelime ile özetleyebilecek olsaydım o kelime kesinlikle ABARTI olurdu oyun o kadar garip bir şekilde zorlukta aşırıya kaçılmışlık var ki sanki bir souls oyunu değil de youtuberların içerik bulamadığında DÜNYANIN EN ZOR OYUNU!!! diye başlık atıp oynadığı oyunlara benzemiş. beni yalnış anlamayın ilk souls like oyunum değil bu Bloodborne ve elden ringi zevkle oynadım ve bu oyunun zorluğunu o oyunların zorluğuyla karşılaştırınca gerçekten abartı bir zorluğa kaçıyor mesala düşmanlardan aldığımız hasar abartıyla fazla souls oyunlarında da az değildi tabii ki ama bu oyunlardaki asıl olay düşman bizi vuruşlarıyla sersemlettiği ve düşmanın ardı ardına ataklarının arasında sersemleme yemediğimiz o anda kaçabilmek gibi bir mekaniği vardı burda öyle bir hasar vuruyor ve bizi sersemlettiği süre o kadar fazla ki ya da diğer bir örnek stamina barımız çok ama çok hızlı bitiyor vesaire vesaire oyunu yapan ekibin souls mantığını yanlış anladığını düşünüyorum souls mantığı sadece zor bir karanlık orta çağ oyunu yapmak değil bu oyunun zorluğunu eğlenceli yapabilecek bir formül bulabilmek tabii ki bu oyunda ilk saatimde bu kadar konuşmak doğru değil ama bu bahsettiğim unsurlar benim bu kırk dakikaya bile zar zor dayanabilmeme neden oldu tabii ki de bu oyunu from software yapmadı bu oyun toplam 4 kişi tarafından geliştirilmiş bir indie stüdyonun oyunu ve emin olun 4 kişilik bir ekip için müthiş bir iş çıkarmışlar bunu burda yazmamın sebebi hatalarını görebilmeleri eğer yaz indirimlerimde daha fazla ilgimi çeken bir oyun olumazsa stüdyoya destek amaçlı oyunu iade etmeyeceğim eğer oyunun ileri saatlerinde fikrim değişir.

Tüm Souls oyunları bitirmiş biri olarak yorumluyorum.(DS1, DS2, DS3, Bloodborne, Sekiro, Elden Ring)
Aşırı yorucu ve ciddi zor bir oyun diğer soulslardan biraz daha zor. Bazı yerlerde oyunun mekaniğinin den çok haritasını çözmekle uğraşıyoruz.
Oyun grafikleriyle, vuruş hissiyatıyla iyi bir oyun AMA o kadarda iyi bir oyun değil. Zorluğuyla öne çıktığı doğru (ciddi zor) ama zorluğu düşmanların kalitesinden, farklılığından, güçlerinden kaynaklı değil aksine tüm oyunda zorluğu veren bir sorun var.
Tüm düşmanlarda olan bir sorun, kilitlenme sorunu; sorun şurada başlıyor tüm düşmanlar bize kilitleniyor(Ana karakterimiz o kadar iyi kilitlenemiyor herhangi bir minicik düşman bile sizden iyi kilitleniyor). Siz düşmanın vuruşundan yuvarlanmak isteseniz de koşsanız da düşman size havada veya koşarken vuruş yönünü değiştirip vuruyor(Vuruş yönünü değişmesi tüm düşmanlarda var ve mesafe olsa bile vuruyor).
Herhangi bir düşmanın vuruşu atıyorum yönü yukarıdan aşağıya doğru giderken bir anda sizin koşu yönünüze sağa veya sola size doğru geliyor. Ağır düşmanlar, küçük düşmanlar, bosslar fark etmeksizin havada yön değiştiriyor, tüm düşmanların tek düze bir vuruşu diye bir şey yok siz nereye yuvarlanırsanız koşarsanız oraya vuruyor.(Keşke bu özelliği bazı bosslara özel yapsalardı o zaman oyun çok daha iyi olurdu, en ufak düşmanda bile var)
Boss kalitesi fena değil (Bazı bossları beğendim bazılarından iğrendim)
Grafikler güzel, çevresel yapılar çok iyi yapılmış. (Çoğu bölgeyi koşarak geçtim sürekli öldüğüm için).
Oyun kötü bir oyun değil oynanabilir ama şu düşmanların ben gitmeden önceden bana vurmalarından sıkıldım. Hiçbir düşmana gizli yakınlaşamamaktan sıkıldım (yakınında olduğumuzda bizi fark etmeyen düşman yok).
DS1 kalitesinde kesinlikle değil ama kendi içinde fena olmayan güzel bir oyun.
10 üzerinden 6.5 veririm.